کد مطلب:19667 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

از آنجا كه انسان نيازمند دوستي با ديگران است آيا به قاعده و ضابطه هم نيازمند است ؟

ايجاد رابطه حسنه با ديگران مورد اهتمام دين است و پيامبر اكرم « ص » فرموده اند لاخير فيمن لايألف و لايولف ؛ خيري ندارد ، كسي كه الفت نمي گيرد و نمي گذارد با او الفت بگيرند . اما از آنجا كه دوسيت ، به داد و ستد اخلاقي مي انجامد بايد به گونه اي باشد كه بعد از مدتي انگشت حسرت به دندان نگزيم . رفيق خوب آن است كه ما را زياد كند نه آنكه بر كاستي هاي ما بيفزايد . آنجا كه اسلام حتي براي دانشمندي كه مزين به دانش است معيار نهاده و فرموده : العلم من يذكركم الله روئته ؛ عالم كسي است كه ديدن او خدا را به ياد تو آورد و رغبت به خير درا در شما برانگيزد . . . پس ديگر دوستي با ديگران جاي خود دارد . به صرف يك عنوان خوب نمي توان از قانونهاي حاكم بر آن فرار كرد .